آخر خط

خیلی ترسیده بودم. خودم را سفت و قرص به زمین چسبانده بودم و تکان نمی‌خوردم. سکوت مطلق حاکم بود. تخریب‌چی‌ها هم دست به کار شدند تا هر طور شده معبر را باز کنند. هر گونه صدا یا حرکت اضافی کافی بود تا دشمن از موقعیت ما باخبر شود و آن وقت خدا می‌دانست چه بلایی سر ما می‌آمد. ترس و اضطراب در چهره بیشتر بچه‌ها به چشم می‌خورد … تمام درها را به روی خودم بسته می‌دیدم و احساس می‌کردم که اینجا آخر خط است. تنها پناه من خدا بود. در دلم شروع کردم به راز و نیاز و مناجات با خدا. گفتم: «خدایا! خودت می‌دانی که برای یاری دینت و جنگیدن با این کافران بعثی به اینجا آمده‌ام، یاری‌ام کن. امیدی به هیچ کس ندارم. تنها امید و پناه من تویی. منو در پناه خودت نگه دار. خدایا! ازت می‌خوام اگه قراره اینجا کشته بشم، شجاعانه بمیرم و از من به شجاعت یاد کنند نه یک آدم ترسو! من هیچ‌ام و از خودم چیزی ندارم»

ادامه این خاطره در کتاب دوشکاچی

معرفی مختصری از کتاب دوشکاچی

«دوشکاچی» عنوان کتاب خاطرات علی‌حسن احمدی یکی از دلاورمردان و رزمندگان سلحشور استان کرمانشاه است که به همت علیرضا کسرایی از طریق دفتر فرهنگ و مطالعات پایداری استان کرمانشاه و انتشارات سوره مهر در اسفندماه سال 1398 منتشر شده است.

علی‌حسن احمدی صاحب عکس معروف و قابل تأملی در دفاع مقدس است که همین موضوع، نقطه آغازی برای نوشتن خاطرات او از آن ایام شده است. او در عملیات عاشورای میمک، زمانی که متوجه می‌شود نیروهای خودی در محاصره و کمین دشمن گرفتار شده‌اند، پای خود را با سیم تلفن صحرایی به پایه قبضه دوشکا می‌بندد تا بماند و بجنگد تا بتواند آتش دشمن را خاموش کند یا خودش در این راه به شهادت برسد.

کتاب دوشکاچی حاصل حدود ساعت‌ها گفت‎وگو با این رزمنده دفاع مقدس است که در قالب 18 فصل نگارش شده است.

تولد پسرم میثم

در مسیر سه‌راهی مرّه‌خیل به باینگان بودیم که برادر فرهنگیان را دیدم ... به من گفت: «علی‌اشرف! خانه نرفتی؟» گفتم: «نه، مدتی هست که نرفتم.» گفت: «برو به خانواده‌ات سری بزن.» گفتم: «شما که می‌بینی من گرفتارم، چرا برم؟» گفت: «آخه مادرت رو توی سنقر دیدم. آمده بود بیمارستان. ظاهراً زن و بچه‌ات کسالت داشتند و آمده بودند پیش دکتر.» چون بچه یک روستا بودیم، خانواده‌ام را می‌شناخت. تا این را شنیدم، کمی دلواپس شدم، ولی حدس زدم که برای چه به بیمارستان رفته بودند ... با این وجود به برادر فرهنگیان گفتم: «باشه، اگه اینجا زنده ماندم میرم و سری بهشان می‌زنم»، اما او تأکید کرد و گفت: «نه، حتماً برو. مادرت خیلی سفارش کرد و گفت که حتماً علی‌اشرف رو بفرست بیاد.» ... به خانه که رسیدم، تقریباً یک هفته از تولد پسرم گذشته بود ...

👈ادامه این خاطره در کتاب دوشکاچی

سفره پذیرایی دشمن در شلمچه

... جلوتر که رفتیم، به سیم‌خاردارهای حلقوی رسیدیم که تقریباً به عرض ۵۰ متر و در طول جبهه، تا جایی که چشم کار می‌کرد، گسترده شده بودند. این سیم‌خاردارها با نبشی‌ها و میخچه‌های فلزی کوبیده شده در زمین، به هم وصل شده بودند و احتمال می‌دادم که دشمن در زیر آنها مین کاشته باشد. در اینجا هم معبری حدوداً به عرض ۱۵ متر ایجاد شده و جاده‌ای احداث شده بود. با احتیاط جلو رفتم. این بار با صحنه‌ی عجیبی مواجه شدم. در قسمتی از منطقه که تقریباً ۵۰۰ متر عرض داشت، انبوهی از مین‌های ضد نفر، ضد تانک و ... روی هم انباشته شده بود، که به نظر می‌رسید توسط نیروهای تخریب‌چی خنثی شده بودند. با کنجکاوی، منطقه را خوب نگاه کردم. تا جایی که دید داشتم، طول این جبهه آلوده به انواع مین‌ها از جمله مین‌های جهنده‌ی تله‌شده‌ی کششی بود که از روی میخچه‌های فلزی نمایان بودند ...

👈ادامه این خاطره در کتاب دوشکاچی

پخش گزارش خبری از راوی دوشکاچی

📹پخش گزارش خبری
🎙مصاحبه با راوی کتاب دوشکاچی
🔸آقای علی‌حسن احمدی
📆یکشنبه ۳۰ شهریور ۱۳۹۹
⏰اخبار ساعت ۲۰:۳۰
📺شبکه دو سیما

 

برای دانلود این گزارش به اینجا مراجعه نمائید

ابتکار شهید گلی

... تعدادی از فرماندهان با دوربینی که در دست داشتند، وضعیت منطقه و تحرکات دشمن را بررسی می‌کردند. در همین هنگام از بالای ارتفاع دیدیم تعدادی از نیروهای دشمن از سمت شیب مخالف، از طرف رودخانه سیروان، از دامنه کوه در حال صعود به بالای ارتفاع هستند. آنها هر لحظه به ما نزدیک‌تر می‌شدند. مسیر پیشروی آنها پر از سنگ‌ریزه بود و شیب تندی هم داشت. تعداد ما هم در برابر آنها کم بود و غیر از چند اسلحه انفرادی و دوربین، سلاح دیگری نداشتیم. در همین هنگام برادر گلی به شوخی گفت: «می‌خوام به صد سال قبل برگردم! می‌خوام کاری کنم که ضدانقلاب فرار کنه!» همه با تعجب پرسیدیم: «منظورت چیه؟» گفت: «تا جایی که ممکنه، سنگ‌های درشت و بزرگ جمع کنید و هر وقت اشاره کردم، همه رو به سمت پایین رها کنید.» چیزی نگذشت که بهمنی از سنگ‌های ریز و درشت بر سر نیروهای دشمن فرو ریخت و ...

👈ادامه این خاطره در کتاب دوشکاچی

کمین در گندمزار

... بالاخره تهدیدم اثر کرد و شروع کرد به گریه کردن. به دست و پایم افتاد و با خواهش و تمنا از من خواست تا او را نکشم. آنقدر مرا قسم داد و گریه کرد که تمام توجه‌ام به او جلب شد. در همین هنگام، ناگهان لوله سرد اسلحه‌ای را پشت گردنم حس کردم و صدایی را شنیدم که به من گفت: «دست‌ها بالا!» با خودم گفتم : «دیگه کارِت تمامه علی‌حسن! اسیر ضدانقلاب شدی.» به ناچار دست‌هایم را بالا بردم و او هم مرا خلع سلاح کرد. سایر نیروهایشان هم از شیب مخالف یال بالا آمدند. یکی از آنها که به نظر می‌رسید فرمانده‌شان باشد، گفت: «پس بقیه کجا رفتند؟» آن اسیر شروع کرد به داد و فریاد و گفت: «همگی فرار کردند. این هم فرمانده‌شانه!» ... چند نفر از آنها، به خصوص آن اسیر که خیلی از دست من عصبانی بود، به بقیه پیشنهاد دادند و گفتند: «بکشیمش!» دیگری گفت: «نه! نمی‌کشمیش. می‌بریمش پیش کاک خلیل.» ...

👈ادامه این خاطره در کتاب دوشکاچی

کلیپ | روایت «پایی که بسته شد» از زبان دوشکاچی

روایت «پایی که بسته شد» از زبان راوی کتاب دوشکاچی

برای دانلود کلیپ اینجا را کلیک نمائید

آخرین پیام عاشورائیان | ما تا آخر ایستاده‌ایم

نیروهای ما در عملیات عاشورا در محاصره بودند. وقتی همه راه‌ها و تلاش‌ها برای نجاتشان به بن‌بست ختم شد، فرمانده تیپ با بیسیم به آنها اعلام کرد: «ما دیگه نمی‌تونیم برای شما کاری کنیم. خودتون هر طور صلاح می‌دونید اقدام کنید ...» شاید این بدین معنی بود که بروید اسیر شوید تا جان خود را حفظ کنید. نمی‌دانستم بچه‌ها با شنیدن این پیام، چه واکنشی از خودشان نشان خواهند داد. چند لحظه بعد، از کنار سنگر دوباره صدای بیسیم را شنیدم: «ما مقاومت می‌کنیم و هرگز تسلیم نمی‌شیم.» بعد هم صدای بیسیم قطع شد. برای یک لحظه سکوت مرگباری در سنگر حاکم شد و انگار پیام آخر بچه‌ها مرتب توی گوشم تکرار می‌شد. زمان زیادی نگذشت که صدای شلیک‌های پیاپی دشمن به گوشمان رسید. ... بی‌رحمانه به بچه‌های ما حمله کردند، ولی دیگر بچه‌ها نه آبی داشتند، نه غذایی و نه مهماتی. تاب مشاهده شهادت بچه‌های لب‌تشنه را نداشتم ...

👈ادامه این خاطره در کتاب دوشکاچی

ماجرای بی‌مهری مسئولان به کتاب دوشکاچی

دومین روایت خبرگزاری فارس از دوشکاچی

روایتی صادقانه از یک «تفنگدار» کرمانشاهی در جنگ

ماجرای بی‌مهری مسئولان به کتاب «دوشکاچی»