در دل عملیات عاشورا و در میان خاک و خون میمک، جایی که رزمندگان جانبرکف تیپ نبی اکرم(ص) کرمانشاه در مقابل سیل بیامان دشمن ایستادند، رشادت دو شهید بزرگوار «محمدرضا ضیایی» و «حسین غلامی محب» به اوجی از ایثار و وفاداری رسید که فریاد «جانم فدای رهبر» آنها تا همیشه در تاریخ پرافتخار دفاع مقدس حک شد.
گفتگوی خبرگزاری فارس با آقای «علیحسن احمدی» راوی کتاب «دوشکاچی» در رابطه با ایستادگی، مقاومت، شجاعت و ولایتمداری شهیدان در عملیات عاشورای میمک را در نشانی زیر دنبال نمائید👇
📥جهت مشاهده و دریافت برنامه «جانوطن» با کیفیت بالا به اینجا مراجعه نمائید
🗓یکشنبه ۲ مهرماه ۱۴۰۲
🎞شبکه افق سیما
در یکصد و یازدهمین جلسه پیشکسوتان جهاد و شهادت که در تاریخ 27 مهرماه 1401 در مسجد شهید علیرضا عاصمی کرمانشاه برگزار شد، راوی کتاب دوشکاچی به تشریح عملیات عاشورا پرداخت و از مقاومت نیروهای در محاصره شیار نیخزر گفت. وی بیان داشت:
«رزمندگان ما به مدت چند روز بدون آب و غذا ماندند و با تنی زخمی در محاصره دشمن مقاومت کردند. وقتی تمام راهها برای نجاتشان به بنبست منتهی شد و به آنها گفته شد که ما دیگر نمیتوانیم کاری برای شما بکنیم و هر طور خودتان صلاح میدانید تصمیم بگیرید، آخرین پیام بیسیمشان این بود:
«ما مقاومت میکنیم، ما هرگز تسلیم نمیشویم.»
تا آخرین نفر جنگیدند و بعد از 13 سال پیکرهایشان که همه تیر خلاص خورده بود یکجا تفحص شد. حال دشمنان خارجی و مزدوران داخلی بدانند ما از همان نسل هستیم و هیچ حیله، نیرنگ و فشاری نمیتواند ما را به تسلیم شدن وادار کند و پوزه بدخواهان را به خاک خواهیم مالید.»
✍️ آقای محمود عبدالحسینی از عکاسان دفاع مقدس درخصوص لحظه خلق تصویر ماندگار دوشکاچی میگوید:
ایشان مرا ندید، ولی من غرق تماشایش بودم. وقتی شما این عکس را نگاه میکنید، این حسی که در آنجا در خود من بود، مرا یاد فیلم «عمر مختار» انداخت که در آن صحنه آخر برای این که وفاداری خودشان را ثابت کنند، همگی زانوهایشان را میبندند.
رفتهرفته علاقهام به حضور در بسیج بیشتر شد. این علاقه ادامه پیدا کرد تا اینکه «رمضان احمدی»، همسایه دیوار به دیوارمان به سربازی رفت. او خدمت سربازیاش را در ارتش و در منطقه «میمک» ایلام میگذراند. زمانی که به مرخصی میآمد، من و چند نفر از دوستانم به خانهشان میرفتیم و او از سربازیاش در منطقه جنگی برایمان تعریف میکرد و من از ته دل حسرت میخوردم و میگفتم: «خدایا! کی میشه من هم برم سربازی؟!» جرأت این را نداشتم که از پدرم بخواهم اجازه دهد تا به جبهه بروم، چون پدرم اجازه نمیداد. در روستای ما هم کسی نبود که با سن کم به جبهه رفته باشد؛ همین طور مانده بودم و نمیتوانستم به پدرم چیزی بگویم. بیشتر کسانی که به جبهه اعزام میشدند، یا کسانی بودند که سن بالایی داشتند و یا پاسداران و بسیجیانی بودند که سابقه قبلی حضور در جبهه را داشتند ...
👈ادامه این خاطره در کتاب دوشکاچی
🌷نفیر نیزار
📹به یاد شهدای عملیات عاشورا در منطقه میمک - مهرماه سال 1363 - خاطره ایستادگی و مقاومت حماسی رزمندگان دلاور تیپ نبی اکرم(ص) کرمانشاه که در محاصره دشمن بعثی قرار گرفتند و لب تشنه و مظلومانه به شهادت رسیدند را از کتاب دوشکاچی با روایت آقای علیحسن احمدی دنبال کنید.
برای دانلود این کلیپ به اینجا مراجعه نمائید.
... اهداف مد نظر فاصله نسبتاً دوری با ما داشتند و برادر «محمدرضا ضیایی»، یکی از خدمههای توپ ۱۰۶ م.م مجبور شد قبضه را تا جایی که ممکن بود جلو بیاورد. بعد هم لوله آن را تا حد امکان بالا برد تا قبضه در آخرین بُرد ممکناش شلیک کند. با این کار او، این سلاح از حالت تیرمستقیم خارج میشد و شبیه سلاح منحنیزن کار میکرد و گلولهاش تا اهداف دورتر هم میرفت ... در کنار سنگر دوشکا محمدرضا مشغول کار بود و همچنان شلیک میکرد. این توپ صدای خشک و خشنی داشت و در کنار صدای انفجار سایر گلولهها، انسان را عصبی میکرد و به مرور زمان اثرات مخربی بر روح و روان خدمهاش باقی میگذاشت؛ اما وقتی به چهره محمدرضا نگاه کردم، اثری از خستگی در او ندیدم و روحیهاش طوری بود که اصلاً خم به ابرو نمیآورد و همچنان به کارش ادامه میداد. او تا آن لحظه چیزی حدود ۲۰۰ گلوله شلیک کرده بود. در همین هنگام دیدم که گلوله دیگری را برداشت تا شلیک کند که ناگهان ...
👈ادامه این خاطره در کتاب دوشکاچی
... حسین همه آتشها را رصد میکرد؛ آتش خمپاره، مینیکاتیوشا، توپخانه و ... به یکی میگفت چپ بزن، به دیگری میگفت راست بزن، از یکی میخواست بُرد را اضافه کن و به دیگری میگفت همین حالت خوبه، آتشباری را زیاد کن. خیلی خوب تکتک گلوله را رصد میکرد. به محض این که فرمانده گروهانها به قبضهچیها اجازه شلیک میدادند، با هر شلیک، ندای «اللهاکبر» قبضهچی بلند میشد و این طور به بیسیمچیِ دیدهبان اطلاع میداد که گلوله شلیک شده را رصد کند. این کار بارها تکرار شد و این حسین بود که در جواب میگفت: «جانم فدای رهبر» با شلیک هر گلوله، اللهاکبر و جانم فدای رهبر، بین نیروهای آتشبار و دیدهبان رد و بدل میشد ... نگرانی از وضعیت بچههای محاصره شده، در چهره همه بچهها نمایان بود. همگی تلاش میکردند و با نهایت سرعت و دقت مشغول مبارزه بودند. این وضعیت تا شب ادامه پیدا کرد ...
👈ادامه این خاطره در کتاب دوشکاچی
... چند گونی پُر از خاک هم روی پایه قبضه قرار دادیم تا در حین تیراندازی، تکان نخورد. بعد به رضا گفتم: «خوشراه! اینجا دیگه تانکی مقابلت نیست، نیروهای دشمن رو بزن. اونا از روی اون یال، پشت بچههای ما رو بستن و بهشان اجازه نمیدن که از محاصره خارج بشن.» او هم سریع رفت و شروع به تیراندازی کرد. به محض تیراندازی، گرد و خاکی از کنار قبضه بلند شد. یک نوار تمام شلیک کرد. بعد هم چند قدمی از کنار قبضه به عقب برگشت تا نوار بعدی را ببرد. با گرد و خاکی که بلند شده بود، موقعیت سنگر دوشکا لو رفت. این بار دشمن با تیربارهایش به سمت قبضه شروع به تیراندازی کرد. تیرهای آنها به گونیها و اطراف سنگر میخورد، ولی هر طور که شد، رضا نوار دوم را هم روی قبضه گذاشت و تیراندازی کرد. کمی به عقب برگشت تا نوار سوم را هم ببرد، اما ...
👈ادامه این خاطره در کتاب دوشکاچی
