روز پنجم مردادماه ۱۳۶۷ با بستن جاده جلوی پادگان الله‌اکبر، نیروهای منافقین به محاصره افتادند و جمهوری اسلامی با یک عملیات به نام «مرصاد»، عملیات «فروغ جاویدان» آنها را برای همیشه به «غروب جاویدان» تبدیل کرد.
📝گفتگوی خبرگزاری فارس با آقای علی‌حسن احمدی راوی کتاب دوشکاچی به مناسبت سالروز پیروزی عملیات مرصاد را از اینجا دنبال نمائید
خوانشی از کتاب دوشکاچی خاطرات آقای علی‌حسن احمدی
پیرامون جنایت ددمنشانه منافقین در حمله به بیمارستان امام خمینی(ره) اسلام‌آبادغرب در سال ۱۳۶۷
و کشتار بی‌رحمانه مردم بی‌گناه و بی‌دفاع.
(با صدای جناب آقای ریاضی)
جهت دریافت این نماهنگ به اینجا مراجعه نمائید.
مستند حماسه مرصاد | شبکه دو سیما - ۴ مردادماه ۱۳۹۹
به همراه روایت علی حسن احمدی از عملیات مرصاد و عملیات عاشورا میمک ایلام
روایت علی حسن احمدی از عملیات مرصاد
برشی از مستند حماسه مرصاد | شبکه دو سیما
🗓 ۴ مردادماه ۱۳۹۹
دریافت فایل تصویری
حجم: 29.1 مگابایت
به مرکز شهر و نزدیک بیمارستان امام خمینی که رسیدیم، توقف کردیم. اسلحه را مسلح کردم و با احتیاط از ماشین پیاده شدم. خودم را به کنار در نرده‌ای بیمارستان رساندم. از همانجا به داخل حیاط و محوطه بیمارستان نگاهی کردم. با صحنه عجیب و دلخراشی مواجه شدم. حیاط بیمارستان پُر بود از جنازه‌هایی که روی هم افتاده بودند و بیشترشان هم لباس نظامی به تن داشتند. به نظر می‌رسید لباس‌هایشان سوخته بود. خوب که نگاه کردم، در کنار بیشتر جنازه‌ها انبوهی از پوکه‌های فشنگ را دیدم. در گوشه دیگری از حیاط، بعضی از کشته‌ها لباس غیرنظامی به تن داشتند و معلوم بود که از مردم عادی‌اند. آنها نیز قربانی شده بودند. در آنجا هنوز آثار آتش‌سوزی و لباس‌های سوخته دیده می‌شد. در آن لحظه فکر کردم که این آتش‌سوزی‌ها احتمالاً بر اثر بمباران هواپیماهای عراقی بوده است، اما ...
👈ادامه این خاطره در کتاب دوشکاچی
لوله قبضه را به سمت ورودی شهر، که منافقین در آنجا حضور داشتند، گرفتم و بعد از تنظیم سلاح، آنها را به رگبار بستم. آن‌قدر از منافقین نفرت به دل داشتم که با شدت تمام به سمت‌شان تیراندازی می‌کردم. در حین تیراندازی، در دل می‌گفتم: «خدایا شکرت که همه منافقین رو یکجا جمع کردی تا ما هم این‌طوری از اونا پذیرایی کنیم! چنین فرصتی دیگه گیرمان نمیاد!» تیراندازی‌هایم کماکان ادامه داشت تا اینکه متوجه شدم یکی از نیروهای پیاده خودی به فاصله نه چندان دوری از من، در کنار تپه موضع گرفته است و به سمت ورودی شهر تیراندازی می‌کند. زمان زیادی نگذشت که یکی از تانک‌های منافقین از داخل شهر بیرون آمد و به سمت او شلیک کرد. با شلیک گلوله تانک، پیکر نیروی ما هم نقش بر زمین شد. تا این صحنه را دیدم، خیلی سریع قبضه را رها کردم و به سمتش دویدم. وقتی به موضعش رسیدم، با پیکر چاک‌چاکش مواجه شدم. او را با همان وضعیت دلخراشی که داشت، روی دوشم انداختم و به سمت بالای تپه برگشتم. ...
👈ادامه این خاطره در کتاب دوشکاچی
