به یاد حجت

... اوایل صبح و قبل از طلوع آفتاب در قالب ستونی حرکت کردیم. در بین راه با حجت شوخی می‌کردم. در آن ایام، آنها کدوی زیادی از زمین کشاورزی‌شان برداشت کرده بودند و جیب‌های لباس او پُر از تخمه کدو بود. در حین حرکت ستون نیروها، دیدم دستش را توی جیبش کرد و مقداری تخمه کدو بیرون آورد. بعد هم دانه‌دانه آنها را شمرد و به هر کسی مقداری داد. از این کار او تعجب کردم! خیال کردم که دارد سر به سر بچه‌ها می‌گذارد. آنجا هم سر شوخی را باز کردم و گفتم: «حجت! تو چقدر خسیسی؟! تخمه کدوها رو دانه‌دانه می‌شماری؟ می‌خوای بدانی مثلاً چند تا تخمه به بچه‌ها دادی؟» او هم با روی خوش در جوابم گفت: «نه علی‌اشرف. به این خاطر می‌شمارم تا به اندازه به هر کسی برسه؛ نمی‌خوام یه نفر ده تا ببره و دیگری نُه تا؛ می‌خوام همه مثل هم ببرند.» ...

👈تکمیلی این خاطره در کتاب دوشکاچی

وقتی معبر باز شد!

... به حضرت زهرا(س) متوسل شدم و خدا را به حق ایشان قسم دادم تا ما را از این معرکه به سلامت خارج کند. آن‌چنان غرق در افکارم شده بودم که یکی از بچه‌ها به آرامی دست روی شانه‌ام زد و گفت: «بلند شو. معبر باز شد. باید حرکت کنیم.» با دلی آرام از جایم بلند شدم و خدا را شکر کردم. با بچه‌ها از معبر عبور کردیم. آن معبر درست از زیر سنگرهای دشمن می‌گذشت و اگر آنها متوجه حضور ما می‌شدند، بسیاری از نیروها را در دم به شهادت می‌رساندند. در حین حرکت، اسلحه انفرادی‌ام را که قبلاً مسلح کرده بودم، به آرامی از حالت ضامن خارج کردم و روی تک‌تیر گذاشتم ...

👈تکمیلی این خاطره در کتاب دوشکاچی

آتش در نخلستان

... پیاده به سمت شرق جزیره به راه افتادم. از میان نخلستان‌ها عبور کردم. نخل‌های فراوانی بر اثر آتش سنگین دشمن، سوخته بودند. ترکش‌های دشمن، سر تعدادی از آنها را قطع کرده بود، اما هنوز تنه‌شان پابرجا بود و انگار با زبان‌بی‌زبانی می‌خواستند بگویند که ما هنوز ایستاده‌ایم، اگر چه سر از تن‌مان جدا شده است. کمی که اطرافم را نگاه کردم، چشمانم به یک سمت معطوف شد و چیز عجیبی را دیدم. درست در نوک جزیره ماهی، که روبروی نوک شرقی جزیره بوارین بود، یک برجک فلزی پنج شش متری شبیه سکو دیدم. دشمن در بالای این برجک، یک قبضه پدافند چهارلول ۱۴.۵ م.م کار گذاشته بود تا بتواند ...

👈تکمیلی این خاطره در کتاب دوشکاچی

خرید اینترنتی کتاب دوشکاچی

📚کتاب دوشکاچی را با ۲۰% تخفیف خریداری کنید

🔺برای سفارش خرید کتاب به آدرس زیر مراجعه نمائید 👇

 خرید اینترنتی کتاب دوشکاچی

آتش به اختیارید!

... دشمن را دست کم گرفته بودیم و خودمان را از قبل، پیروز این عملیات فرض می‌کردیم. یکی دو ساعتی گذشت. از سر شام به بعد، شلیک منوّرهای عراقی هم بیشتر شد؛ طوری که کسی احساس نمی‌کرد شب است! ... با بقیه بچه‌ها پای کار بودیم و این شلیک منوّرها برایمان عادی شده بود ... شب سوم دی‌ماه ۱۳۶۵ بود و طبق زمان اعلام شده، هنوز بچه‌های ما از خط نگذشته بودند که درگیری شروع شد. دشمن در خط اول و روی سر نیروهای ما شروع به اجرای آتش کرد. به مرور هم شدت آن را افزایش داد. در کنار یکی از آتش‌بارها بودم و دیدم که مسئول آتش‌بار دارد با فرماندهی صحبت می‌کند. وقتی بیسیم را کنار گذاشت و به طرف قبضه آمد، از او پرسیدم: «چه شد؟ چه خبره؟» با چهره ناراحتی که داشت، در جوابم گفت: «حاجی رسولی بود. گفت: به فکر جلو رفتن نباشید! دیگه لازم نیست کسی جلو بره!» ...        

👈تکمیلی این خاطره در کتاب دوشکاچی

نذارید دل امام غمگین بشه

ایام شهادت حضرت زهرا(س) هم بود و بیشتر کسانی که توی سنگر بودند، حال و هوای عجیبی داشتند. به پیشنهاد یکی از آنها دعای توسل خواندیم. با هر فراز این دعا، اشک‌ها ریخته می‌شد و از هر گوشه سنگر صدای گریه به گوش می‌رسید. همه دل‌شکسته بودند. دعا تمام شد، اما هر کسی در گوشه‌ای کز کرده بود و زیر لب چیزی می‌گفت. یکی با خدا راز و نیاز می‌کرد و می‌گفت: «خدایا! ما آماده‌ایم، اما خودت باید کمک‌مان کنی، اگه تو نباشی ما هیچیم.» دیگری دست‌هایش را بالا آورده بود و می‌گفت: «خدایا! به حق پهلوی شکسته حضرت زهرا(س) کمک‌مان کن تا بر دشمن پیروز بشیم.» در گوشه‌ای از سنگر صدای ضعیف‌تری به گوش می‌رسید که ائمه معصومین(ع) را واسطه قرار می‌داد و می‌گفت: «شما را به خدا، نذارید دل امام غمگین بشه و مردم هم ناامید بشن.» ...

👈تکمیلی این خاطره در کتاب دوشکاچی

همشهری‌ات کار خودش را کرد؟!

... برادر رسولی به من گفت: «برو کمی چایی دَم کن تا بعدش بفرستمت دفتر قضایی!» بعد از خوردن چای و شیرینی، استکان‌ها را به من داد و آنها را شستم و شیرینی را بین بچه‌ها توزیع کردم. وقتی دوباره به اتاق برگشتم، با رویی خندان گفت: «حالا اون برگه کاغذ و خودکاری که روی میز هست رو برام بیار» روی کاغذ برایم نوشته‌ای آماده کرد و با لبخندی که روی صورتش نقش بسته بود، مرا به دفتر قضایی فرستاد! این کار، به خاطر غیبت 15 روزه‌ام بود ... در دفتر قضایی سعی کردم با دلایلی، کارم را توجیه کنم تا این 15 روز به عنوان غیبت در پرونده‌ام ثبت نشود ... چون علی‌قلی فرهنگیان از وضعیت من و مجروحیت پدرم خبر داشت، روی همان برگه نوشت: «فرمانده گردان ادوات! لطفاً این مدت را به عنوان مرخصی ثبت کنید.» ... دستور دفتر قضایی را به برادر رسولی تحویل دادم. او هم نگاهی به برگه کرد و با چهره آرام و روی خوشی که داشت، به من گفت: «آها! همشهری‌ات بالاخره کار خودش رو کرد دیگه؟ آره؟!» ...

👈تکمیلی این خاطره در کتاب دوشکاچی

فعالیت پدرم در بسیج

آذرماه سال 58 بود که با فرمان امام مبنی بر تشکیل بسیج، هسته‌های مقاومت مردمی یا همان کمیته هم در مجموعه بسیج منسجم‌تر شدند. برادر حدیدی که تا قبل از این مسئول کمیته بود، به عنوان فرمانده بسیج سنقر معرفی شد و ساختمانی هم در محله «پیره‌سوند» سنقر به عنوان پایگاه بسیج معین گردید. در همان ایام پدرم به صورت افتخاری و بدون دریافت حقوق و مزایا به عضویت بسیج درآمد. تا اواخر سال 58 پدرم چند نفری را نیز در این کار جذب کرد و آنها هم بسیجی شدند؛ از جمله «کرم‌رضا و غلامرضا پرویزی»، «نصرالله فرهنگیان»، «حجت‌الله احمدی» و «مولاقلی فرهنگیان» ...

👈تکمیلی این خاطره در کتاب دوشکاچی

پاکسازی بوکان

... در حینی که روی پشت‌بام بودیم، صدای شلیکی به گوش‌مان رسید و تیری به پای یدالله اصابت کرد. فریادش بلند شد و سریع نشست. زیر بغلش را گرفتم و او را به گوشه‌ای از پشت‌بام کشاندم. با چند نفر دیگر از بچه‌ها از طریق دریچه آن خرپشت از پله پایین رفتیم و داخل خانه شدیم. سه چهار نفر دیگر از جمله همان دختری که توی کوچه دیده بودم، داخل خانه بودند. به محض ورود به خانه، سلاح‌هایمان را به سمت‌شان گرفتیم و داد زدیم: «دست‌ها بالا!» ... از نوع پوشش و لهجه آنها می‌شد فهمید کُرد نبودند. از خودشان مقاومتی نشان ندادند و تسلیم شدند. اینها اولین اسیرانی بودند که ما گرفتیم و یدالله کلوچه هم اولین مجروحی بود که با چشمان خودم مجروحیتش را می‌دیدم ...

👈تکمیلی این خاطره در کتاب دوشکاچی

عمل به دستور فرمانده

ابتدا تمایلی نداشتم خاطرات خودم از زمان جنگ را بازگو کنم؛ چرا که احساس می‌کردم در مقابل فداکاری‌ها و رشادت‌های همرزمان و رفقای شهیدم، کاری نکرده‌ام. یک روز در اتاق فرماندهی لشگر نبی‌اکرم(ص) سردار «مراد حسنی» دستور داد تعدادی از تصاویر شهدا و رزمندگان دفاع مقدس از جمله تصویر من در عملیات عاشورا را در سالن ساختمان فرماندهی نصب کنند. راضی نبودم عکس مرا چاپ کنند. سردار با لحنی جدی و آمیخته به شوخی گفت: «اولاً فکر نکن که این عکس فقط مال خودته! این باید جلوی چشم رزمنده‌ها باشه. در ثانی، اصلاً چرا خودت خاطراتت رو نمیگی؟ من که تو رو خوب می‌شناسم؛ می‌دانم توی جنگ چه خدماتی کردی.» گفتم: «نمی‌خوام از خودم چیزی بگم. دوست ندارم مطرح بشم.» از ته دل آهی کشید و از وضعیت روز جامعه گفت: «شاید تا دیروز فکر می‌کردیم ساکت بودن و حرفی از جنگ نزدن خوبه؛ اما امروز، روز نگفتن نیست. امروز تکلیف شرعی داریم که خاطرات‌مان رو بگیم. اگه منو به عنوان فرمانده‌ات قبول داری، از تو می‌خوام این کار رو حتماً انجام بدی؛ اصلاً فکر کن دارم یه جورایی بهت دستور میدم! الآن رهبرانقلاب تأکید داره که رزمنده‌ها خاطرات‌شان رو به آیندگان منتقل کنند. تو هم باید این کار رو مد نظر داشته باشی.» صحبت‌های سردار به من دلگرمی داد.

راوی کتاب دوشکاچی