خوانشی از کتاب دوشکاچی

توسط دوستان هنرمند حوزه هنری انقلاب اسلامی استان کرمانشاه

برای مشاهده و دریافت کلیپ به اینجا مراجعه نمائید

روایتی از عروج مسیح کردستان

... یکدفعه صدای انفجار مهیبی بلند شد و دشت را لرزاند. همزمان با انفجار، راننده ما هم سریع ترمز کرد و نزدیک بود که از ماشین به بیرون پرتاب شوم. وقتی به پشت سرم نگاه کردم، با صحنه عجیبی مواجه شدم. گودال بزرگی روی جاده خاکی ایجاد شده بود. تکه‌هایی از ماشین برادر بروجردی را هم دیدم که از آسمان به زمین می‌آمدند؛ حتی لاستیک زاپاس ماشین هم که زیر آن بسته می‌شد، تکه‌تکه شده و تکه‌ای از آن حدود 60 متر آن طرف‌تر پرتاب شده بود. خود برادر بروجردی هم حدود 70 متر دورتر از ماشین استیشن‌اش روی زمین افتاده بود...

👈تکمیلی این خاطره در کتاب دوشکاچی

اهدای کتاب دوشکاچی به کتابخانه مسجد روستای لیلمانج

اهدای کتاب دوشکاچی به کتابخانه مسجد حضرت اباالفضل العباس(ع) روستای لیلمانج سنقر استان کرمانشاه توسط راوی کتاب، آقای علی‌حسن احمدی

کاک ناصر فرمانده قلب‌ها

... به دستور برادر کاظمی، چند ماشین هم به دنبال ستون‌های پشتیبانی و تدارکاتی نیروهای خودی قرار گرفتند که مقداری وسیله و مواد خوراکی هم پشت آنها قرار داشت. تعجب کردم و با خودم گفتم: «با وجود تدارکات و پشتیبانی کافی، چه لزومی داره این ماشین‌ها هم به ستون اضافه بشن؟!» ... بعداً متوجه شدم که قبل از عملیات، برادر کاظمی تعدادی از روستاهای مسیر و همچنین نیازمندی‌های مردم آنجا را شناسایی کرده و دستور داده بود که این چند ماشین هم وسایل مورد نیاز آن روستاها را با خود ببرند و بین مردم توزیع کنند.  

👈تکمیلی این خاطره در کتاب دوشکاچی

دیدگاه کاربران درباره کتاب دوشکاچی | آقای سیدرضا میرقاسمی

آقای سیدرضا میرقاسمی از فرهنگیان و معلمان آموزش و پرورش :

من با خواندن کتاب دوشکاچی یاد کتاب دختر استالین افتادم. در آن کتاب علی‌الظاهر خاطرات دختر استالین را می‌خوانی، اما در پایان خود را درگیر و آشنا با بخش مهمی از تاریخ جهان می‌بینی. در این کتاب هم شما تنها با خاطرات یک نفر درگیر نمی‌شوی، بلکه نقبی می‌زنی به برهه‌ای از تاریخ و از آن پررنگ‌تر فرهنگ مردمانش، خصوصاً مردم غرب کشور که از نزدیک درگیر جنگ بوده‌اند. نکته جالب هم این‌که در حین خواندن متوجه می‌شوید او نقش فرماندهی پاسداران وظیفه و نه داوطلبان جنگی را بر عهده داشته است و تاریخ جنگ را از این زاویه هم روایت می‌کند. خلاصه این‌که به نظرم این کتاب ارزش تبدیل شدن به تحقیق دانش‌آموزی یا دانشجویی را در زمینه‌های اجتماعی و ... داراست.

جشن پیروزی انقلاب اسلامی در روستای لیلمانج

 برگزاری مراسم جشن ایام سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی در مسجد حضرت ابالفضل‌العباس(ع) روستای لیلمانج سنقر با حضور و سخنرانی راوی کتاب دوشکاچی جناب آقای علی‌حسن احمدی

📆20 بهمن 1400

👇برای مشاهده شرح این خبر به ادامه مطلب مراجعه نمائید.

شوخی خطرناک با آقاجواد!

هر چند وقت یکبار قبضه‌های دوشکا را تمیز می‌کردم. از جمله کسانی که از او کمک می‌گرفتم، برادر «جواد نظام‌پور» بود. او هم دوشکاچی بود و اهل مشهد. قد و قامت بلندتری هم نسبت به من داشت. چند بار از او خواسته بودم که کمکم کند، اما او اعتنایی نمی‌کرد. من از لحاظ جثه از او کوچک‌تر بودم و زورم به او نمی‌رسید؛ در نتیجه تصمیم گرفتم او را با اسلحه تهدید کنم! یک بار که خواستم به کمکم بیاید تا قبضه را با هم پاک کنیم و دیدم او توجهی نمی‌کند، با لحنی تهدیدآمیز گفتم: «جواد! اگه به کمکم نیایی، بیست تیر بهت می‌زنم!» اما دیدم تهدید هم فایده‌ای ندارد ... باید قبضه را بیرون محوطه ساختمان‌ها پاک می‌کردم. در حین پاک کردن قبضه، سُمبه داخل لوله گیر کرد. با چکش به انتهای سُمبه کوبیدم تا خارج شود، ولی سُمبه داخل لوله شکست. از جواد خواستم به کمکم بیاید تا بتوانم آن را از لوله خارج کنم، اما هر چه به او گفتم بیا، نیامد. با خودم گفتم: «فشنگ رو داخل دوشکا بذارم و شلیک کنم که حداقل با این کار سُمبه خارج بشه»، ولی ...

👈تکمیلی این خاطره در کتاب دوشکاچی

پاکسازی بوکان

... در حینی که روی پشت‌بام بودیم، صدای شلیکی به گوش‌مان رسید و تیری به پای یدالله اصابت کرد. فریادش بلند شد و سریع نشست. زیر بغلش را گرفتم و او را به گوشه‌ای از پشت‌بام کشاندم. با چند نفر دیگر از بچه‌ها از طریق دریچه آن خرپشت از پله پایین رفتیم و داخل خانه شدیم. سه چهار نفر دیگر از جمله همان دختری که توی کوچه دیده بودم، داخل خانه بودند. به محض ورود به خانه، سلاح‌هایمان را به سمت‌شان گرفتیم و داد زدیم: «دست‌ها بالا!» ... از نوع پوشش و لهجه آنها می‌شد فهمید کُرد نبودند. از خودشان مقاومتی نشان ندادند و تسلیم شدند. اینها اولین اسیرانی بودند که ما گرفتیم و یدالله کلوچه هم اولین مجروحی بود که با چشمان خودم مجروحیتش را می‌دیدم ...

👈تکمیلی این خاطره در کتاب دوشکاچی

آیت‌الله اشرفی اصفهانی

... می‌خواستیم از میدان‌آزادی به طرف پادگان صالح‌آباد برویم تا شادی پیروزی‌مان در عملیات‌ها و همچنین شوق دیدار امام را ابراز کنیم. از میدان آزادی وارد خیابان مدرّس شدیم و در قالب همان ستونِ چراغ‌روشنِ بوق‌زن به طرف مسجدجامع رفتیم. در این هنگام دیدم چند نفر از بچه‌های خودمان دوان‌دوان جلو آمدند و به ما رسیدند. بعد با صدای بلند فریاد زدند: «آقا! بوق نزنید، چراغ‌ها رو خاموش کنید!» ما هم تعجب کرده بودیم و نمی‌دانستیم چرا این‌طوری رفتار می‌کردند! با توقف موقت ماشین‌ها، به آنها گفتیم: «چرا شادی نکنیم؟ چرا بوق نزنیم؟ مگه چه شده؟ اتفاقی افتاده؟» آن چند نفر صدایشان را پایین آوردند و با لحن آهسته‌تری گفتند: «امروز چهلم شهادت آیت‌الله اشرفی اصفهانیه، امروز روز شادی ما نیست، بلکه برای او عزاداریم.» ...

👈ادامه این خاطره در کتاب دوشکاچی

اولین زیارت امام رضا(ع)

... قرار شد دسته‌جمعی به زیارت امام رضا(ع) برویم. یک جفت کتانی داشتم که آنها را داخل ساکم گذاشته بودم. چکمه‌هایم را کنار گذاشتم و کتانی‌ها را پوشیدم. بعد هم از هتل بیرون زدیم و به طرف حرم حرکت کردیم. برای اولین بار بود که به زیارت امام رضا(ع) می‌رفتم. با دیدن گنبد طلایی حرم، اشک در چشمانم حلقه زد. هر چه به حرم نزدیک‌تر می‌شدم، دلم می‌لرزید و پاهایم اختیار خودشان را از دست می‌دادند. سرم بالا بود و حرم را نگاه می‌کردم. اصلاً توجهی به اطرافم نداشتم و در عالم دیگری بودم. به همراه دوستانم به داخل حرم رفتم. شوق زیارت امام رضا(ع) زبانم را بند آورده بود و نمی‌توانستم حرفی بزنم. فقط گریه می‌کردم ...

👈ادامه این خاطره در کتاب دوشکاچی