حکم من امضاء شده بود و دیگر نمی‌شد کاری کرد. حالا من رسماً محافظ حاج‌آقا احمدی شده بودم. خودم را به ایشان معرفی کردم و بعد از آن، هر کجا که می‌خواست برود، همراهش بودم. از وقتی که به عنوان نماینده انتخاب شده بود، تا زمانی که در مجلس حضور پیدا کرد، حدود یک ماه طول کشید... در تهران حدود یک ماه محافظش بودم...
در طول این مدت، در زمان استراحت، به آسایشگاه محافظان می‌رفتم. یک روز که در آسایشگاه نشسته بودم، به یاد بچه‌های جبهه و جنگ افتادم. هرچه به خودم نگاه می‌کردم، اصلاً به گروه خونی‌ام نمی‌خورد که اینجا در شهر خدمت کنم و از فضای جبهه و جنگ و بچه‌ها دور بمانم.
هر چه با خودم کلنجار می‌رفتم، راضی نمی‌شدم. این در حالی بود که وضعیت فعلی‌ام از لحاظ جایگاه اجتماعی و رفاهی و ... بد نبود و مزایایی هم برایم داشت؛ اما جبهه برای من چیز دیگری بود...
👈تکمیلی این خاطره در کتاب دوشکاچی
